De Garten der Erinnerung (‘tuin van herinnering’ ) is rijk aan herinneringen aan het voormalige gebruik van dit deel van de Duisburgse binnenhaven. Overblijfselen van de naoorlogse architectuur zijn nu omgevormd tot uitkijktorens en podia voor evenementen. De transformatie van de gebouwrestanten tot integraal parkelement wordt met name mooi gesymboliseerd door de bergdennen op torens en de valse christusdoorns in de vloer van het Ludwigforum.
Witte betonnen muren laten zien waar voorheen de gebouwen en hallen stonden en bakenen de verschillende zones af. Verschillende composities van beplanting verwijzen naar het voormalige gebruik van de terreinen.
Witte golven van beton omkaderen de golven van gras voor het havenbassin.
Het waaiervormige, door de Israëlische architect Zvi Hecker ontworpen centrum voor de joodse gemeenschap spreidt zich uit richting het park. De muurplaten geven lijnen aan die worden herhaald in het buitenterrein en die in de vorm van een smal kanaaltje worden doorgetrokken naar het havenbassin.
De hoofdas van het park bestaat uit een lappendeken van verschillende pleister – en bouwmaterialen die overblijfselen zijn van de gebouwen die hier ooit stonden.
Voor een park zijn hier relatief weinig bomen geplant. Het kleine aantal solitaire bomen en boomgroepen op het terrein is zorgvuldig gekozen en fungeert als een soort van sculptuur binnen de omgeving.
Voor het verpleegtehuis ligt de Abbruchskulptur (‘sloopsculptuur’), een gelaagd opgebouwde heuvel van sloopmaterialen waarop natuurlijke begroeiing zich spontaan heeft mogen ontwikkelen.
Als de schemering invalt, verandert het park door de ontwerpen van lichtontwerpers Belzner en Hofmann in een geslaagd staaltje lichtarchitectuur.
Tuin van herinnering – Een tuin als levend kunstwerk
“Ik werk niet tegen de natuur, maar houd in mijn werk juist rekening met de natuur. Ik voel dingen eerst, en daardoor laat ik mij leiden. Daarbij ontdek ik de historische wortels van dingen en hun culturele verbindingen. Ik lijk eigenlijk een beetje op een zaadje. Hoe mijn oorspronkelijke idee zich ontwikkelt, hangt af van de omgeving die ik aantref. Ik verstoor niet, ik integreer.”
(Dani Karavan, 1986)
De werken van de Israëlische kunstenaar Dani Karavan zijn lastig te duiden. Het zijn geen beeldhouwwerken, maar het is ook geen landschapskunst. Zijn werken zijn ook niet direct als tuinkunst aan te merken. Misschien laten ze zich nog het beste omschrijven als ‘environment‘: een ontwerpvorm die de omliggende omgeving volledig in het werk betrekt. Karavans werken komen tot leven door de wisselwerking tussen vorm en materiaal, licht en schaduw, steen en plant. Ze vormen ‘leefruimtes’ in de meest ware zin van het woord.
In 1998 boden de verlaten magazijnen in de binnenhaven van Duisburg de kunstenaar de gelegenheid om een unieke, ruimtelijke omgeving te componeren waarbij hij natuurlijke elementen als aarde en water, gras en bomen combineerde met de restanten van de voormalige havengebouwen. Alle vormen en lijnen van het nieuwe park zijn op de oorspronkelijke indeling van het oude haventerrein gebaseerd. Witte banden van marmerbeton volgen bijvoorbeeld de oude plattegrondlijnen en vormen een muur om op te zitten. Ze geven structuur aan het park en omkaderen verschillende composities van planten. Overblijfselen van de naoorlogse architectuur worden als uitkijktorens gebruikt of zijn in de beplanting opgenomen.
Mooie voorbeelden van de transformatie van de gebouwresten tot vaste elementen van het park zijn met name de dennen op de torens en de valse christusdoorns op de verhoogde vloer van een voormalige expeditiehal (Ludwigforum), die doen denken aan de middeleeuwse “Torre Guinigi”, een toren in Lucca in Toscanië.
Voor een park zijn hier relatief weinig bomen geplant. Het kleine aantal solitaire bomen en boomgroepen op het terrein is zorgvuldig gekozen, afgestemd op de omgeving. De vorm, grootte en bladkleur van de bomen zijn dusdanig gekozen dat ze als het ware sculpturen vormen binnen de ruimtelijke en functionele context. Criteria als habitus, bloeiwijze, herfstkleuring en aanzien in de winter waren hierbij belangrijk.
Door gericht zaaien of de ondergrond te veranderen zijn in de kleinere, door de witte zitmuren onderverdeelde gebieden, zeer uiteenlopende composities van vegetatie ontstaan. Verschillende grind – en glasvlakken of weilanden met hoge begroeiing vormen gedurende het jaar een sterk contrast met de strak gemaaide gazons in het park (beplanting: DANIELZIK+LEUCHTER). Op een groter driehoekig oppervlak zijn stukken sloopmateriaal dusdanig geplaatst dat ze tegelijkertijd als sculptuur en als groeiplaats voor spontane vegetatie geïnterpreteerd kunnen worden. Door gericht planten te verwijderen (vederdistel, Japanse duizendknoop, brandnetel) en toe te voegen (meidoorn, wilde rozen, sleedoorn) en door spontane natuurlijke plantengroei toe te staan, ontstond hier een ‘steentuin’ waarin de gebouwresten prachtig samengaan met wilde vegetatie.
Om het park in het centrale deel van de binnenhaven praktisch bruikbaar te maken, bestaat een groot deel ervan uit gazons die regelmatig onderhouden worden. Deze gaan geleidelijk over in de open ruimtes rond het nieuwe centrum voor de Joodse gemeenschap.
“Mijn werken ontstaan in de regel om door mensen gebruikt te worden. Zonder mensen bestaat mijn kunst niet. Mijn werken zijn er niet om te bekijken, maar om te beleven.”
De hoofdas van het park bestaat uit een lappendeken van verschillende pleistermaterialen, de resten van de gebouwen die hier ooit stonden, als herinnering aan de tijd dat dit gebied als haven fungeerde. Op een aantal plaatsen zijn bloembollen in verschillende patronen geplant. In het voorjaar zorgen zij voor een bijzondere bloemenpracht.
Het waaiervormige, door de Israëlische architect Zvi Hecker ontworpen centrum voor de joodse gemeenschap, dat doet denken aan een opengeslagen boek of een open hand, spreidt zich uit richting het park. De lijnen die worden aangegeven door de muurplaten, worden herhaald in het buitenterrein en in de vorm van een smal kanaaltje dat is doorgetrokken naar het havenbassin.
Een boogbrug bij het Izahak Rabin-plein leidt vanaf het westelijke uiteinde van het park in noordelijke richting over het havenbassin.
Als de schemering invalt, verandert de Garten der Erinnerung door de lichtontwerpen van Belzner en Hofmann in een geslaagd staaltje lichtarchitectuur. De belangrijkste verticale elementen van het park worden speciaal belicht en maken van dit park ook ‘s nachts een unieke plek.
Innenhafen Duisburg – Altstadtpark “Garten der Erinnerung”
47051 Duisburg (Innenstadt) NRW
www: http://www.innenhafen-duisburg.de/de/index.html
http://www.innenhafen-portal.de/standort/html/altstadtpark.html
Eigenaar:
Gemeente Duisburg
Openingstijden:
Het park is het hele jaar door geopend voor bezoekers.
Toegangsprijzen:
Gratis entree
Toeristische informatie
Horeca: in de directe omgeving
Toiletten: in de horeca-etablissementen
Parkeren: in de buurt
Overzichtsplattegrond en verdere informatie over het park: u vindt een overzichtsplattegrond op de website van Innenhafen-Duisburg
Hindernisvrije toegang: het complex is voor mensen met beperkte mobiliteit toegankelijk.
Programma voor kinderen: Atlantik Kindermuseum op korte afstand www.kindermuseum.de
Mit dem Laden der Karte akzeptieren Sie die Datenschutzerklärung von Google.
Mehr erfahren
